اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بر کاهش میزان پرخوری و افسردگی بیماران زن مبتلا به اختلال پرخوری افراطی

زمینه: نگرانی درباره افزایش میزان شیوع اضافه وزن از شواهدی بر می‌خیزد که نشان می‌دهد، وزن اضافی یک اثر نامطلوب بر سلامت و طول عمر دارد. بیماری‌های مربوط به اضافه وزن و چاقی شامل فشار خون بالا، دیس لیپیدی، دیابت نوع 2، بیماری سرخک تابی قلب، سکته، ورم استخوان- مفصل، بیماری‌های تنفسی، انواع معینی از سرطان و اختلالات خلق می‌باشد. روش کار: به این منظور، درقالب یک طرح نیمه آزمایشی 16 آزمودنی زن با تشخیص اختلال پرخوری افراطی که به کلینیک مشاوره تغذیه و رژیم درمانی در شهر تهران مراجعه کرده بودند و نمره افسردگیشان بالاتر از 18بود، به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. از جمعیت نمونه 8 نفر در گروه رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی (گروه آزمایش) و 8 نفر در گروه کنترل جای رفتند و گروه آزمایش تحت 10 جلسه آموزش قرار گرفت. جهت اندازه‌گیری متغیرهای پژوهش در مراحل پیش آزمون و پس آزمون از چک لیست ارزیابی اختلالات خوردن براساسDSM-IV، مقیاس افسردگی بک (BDI-II) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از جداول و نمودارها و تحلیل کواریانس یک طرفه مورد بررسی قرارگرفت. یافته‌ها: تحلیل آماری داده‌ها نشان داد که نمرات اختلال خوردن گروه آزمایش در پس آزمون تحت تأثیر اثرات متغیر مستقل (رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی) قرار گرفته است 654/54= F،P–value= <0.01  و میانگین و انحراف معیار نمره کل اختلال خوردن و افسردگی در مرحله پیش آزمون گروه آزمایش از 25/4، 98/1 و 62/29، 68/4 به 75/0، 70/0 و 12/15، 91/5 در مرحله پس آزمون، کاهش یافت، ولی میانگین فوق در گروه کنترل از 25/3، 83/1 و 62/30، 84/6 در پیش آزمون به 87/2، 12/1 و 75/29، 82/5 در پس آزمون تغییر داشته که این تغییر در گروه کنترل معنادار نبوده است. نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی درکاهش میزان پرخوری و افسردگی بیماران زن مبتلا به اختلال پرخوری افراطی مؤثر می‌باشد. واژگان کلیدی: رفتاردرمانی دیالکتیکی، اختلال پرخوری افراطی، افسردگی، زنان